CRUMPLED PAPERS

Nang hindi nila ako pansinin

Ang katalinuhan nasa kakayahan, wala sa kabisahan.

Mula nang tumuntong ako ng kolehiyo, sinabi ko na sa sarili ko na hindi na pwede mangayari sa’kin ang nakasanayan noong High School; hindi pwedeng puro honor students lang ang napapansin.

Naniniwala akong hindi nasusukat ang talino sa mga grade na naitatala sa class cards. Kung mababang grade ko sa Nihonggo, hindi ibig sabihin n’on na mahina na ang ulo ko at mas matalino sa’kin ang mga nakakuha ng mas mataas na grado. Mas magaling lang siya magkabisa, at mas masipag magreview.

Tuwing naalala ko ang High School, unang pumapasok sa isip ko (maliban sa mga masasayang alaala kasama ang mga kaibigan), ay ang diskriminasyon sa pagitan ng mga honor at non-honor students, sa pagitan ng cream section at second section. Mula kinder hanggang 4^th year High School, kabilang ako sa cream section pero hindi ako madalas natutuntong sa tinatawag naming top 20. Kapag nasa top 20 ka, matalino ka na. Automatic ‘yon. Kayo ang laging leader sa groupings, kayo ang laging bida sa mga events, at kayo ang laging pinapaboran ng mga teacher. Medyo unfair di ba? Paano na lang kung ang tunay na matalino pala ay hindi lang masipag mag-aral?

Sa isip-isip ko lang no’n, mabuting kasanayan ba yo’n para mahubog ang tunay na katalinuhan ng isang tao? Nakikita ko kung paano i-push ng mga magulang nila, pati ng mismong mga teacher, ang mga honor students na kaklase ko. Bawal manood ng TV pag may exam kinabukasan, kailangang magkulong sa kwarto para magreview. Samantalang ako, manood muna ‘tsaka maglalaro bago buklatin ang notes. Magyayabang na ako, pero hindi naman ako nagre-review ng todo noong High School pero hindi ako nalalaglag sa cream section, at hindi ako bumabagsak.

May kanya-kanyang talino ang bawat tao; may magaling talaga sa numero na tipong sisiw lang ang karaniwang reklamo ng karamihan na Math. May mga tao naman na magaling magsulat at magsalita at bawat pahayag nila ay epektibo. Mayroon ‘ding magagaling gumuhit na halos tawaging halimaw dahil sa mga obrang ‘di mo aakalaing kayang i-drowing ng tao. Huwag nating gawing sukatan ng kakayahan ang mga grado, hindi naman pwedeng sa lahat ng bagay matalino ka.

Oo, hindi pwedeng sa lahat na lang magaling ka. Kung magaling ka sumayaw, baka hindi ka magaling kumanta. Kung magaling ka sa Math, baka mahina ka sa Grammar. At kung magaling ka sa lahat ng academics, baka naman mahina ka sa emosyonal na katalinuhan. Nobody is perfect, yet we should try to look for something we are at least good at.

Sabi ng mga naging teacher ko sa school na pinaggalingan ko bago ako magcollege na mahihirapan daw akong maging successful sa buhay kung hindi ko pagtutuunan ng pansin ang problema ko sa Math. Mahinang mahina ako Math, sa tingin ko nga may dyscalculia ako na counter-part ng dyslexia. Nawawalan na sila ng pag-asa sa akin, minsan nga napapagalit ko pa sila dahil sa katangahan ko sa Math. Kaya nasabi nilang wala akong mararating sa buhay..

Pero madami na akong napanalong contest pagdating sa writing. Naging National Champion na ako sa Editorial Writing. Lumalaban na ako sa Regional Press Conferences. Kasalukuyan akong News Editor ng isang award winning university paper. Tatlong taon na akong campus journalist. Napapadala na ako sa iba’t ibang parte ng Pilipinas para dumalo sa mga journalistic seminars. At na-iimbitahan na ako magtalk sa ibat’ ibang lugar, kabliang na sa akademyang pinanggalingan ko.

Taas noon a akong nakakaharap sa mga taong nagsabing ang tanga tanga ko sa Math, pero hindi napansin ang galling ko sa pagsusulat.